concludimus ex aequatione
easu, quo A'" =~–2~2~ evanescit. Hinc dubium nasci potest, an aequatio illa valeat, si n inter 0 et 1; nam quia tum n+ inter t et 2, coëfficientes omnes infinitae evadunt simul cum evanescente, ita ut fieri posse videatur, ut expressio
quam simul cum k" evanescere statuimus, eo càsu finita evadat aut adeo in infinitum abeat. Qua de re ut certiores fiamus, quaerendum est, quinam sit casu, quo 1 <M<2, ordo infiniti, in quod ~f abit, simul atque A'"=~-2~2r infinite parva fit.
Rursus designante w infinite magnum, sit = ~–2<2~"==–y, ait porro rursus 4~' = 4~" = M' Cf = 2~, <p' = 2~ erit
Rursus ponamus ({< = ~< ~'= ') sequitur per tatiocinia eadem at-
2 w 2 w
que antecedentibus usi sumus, valorem ipsius~c quantitate finita discrepare a valore integralis
integrationibus extensis a x = 0, x' = 0 usque ad valores ipsorum x, x' miinitoa, pro quibua tamen infinite parva maneant. Statue ïUMus
!0 M
?.? = fcostp, M; == rain~, expressio antecedens, a = 0, r = 0 usque ad cp == ~) )' = r integrata, abit in hanc:
quae expressio, per ~==~–2~–2r=–~ multiplicata, si n inter 1 et 2,